Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

Heb Je Twee Standpunten? 

Soms valt ons een Soefi-gedachte te binnen en, zoals een zaadkristal in een verzadigde chemische oplossing, brengt het de groei op gang van een zich vertakkend spoor van wijsheid door de lengte en de breedte van ons bewustzijn. Bijvoorbeeld de gedachte: “Een soefi heeft twee gezichtspunten: zijn of haar eigen gezichtspunt en dat van de ander.”

Ja, zouden we kunnen denken als we dit voor het eerst horen, wat een opluchting! Het hoeft niet ‘jouw manier of mijn manier’ te zijn, ik kan ruimte vinden voor anderen zonder mijn eigen manier van kijken op te geven – we kunnen samen verder gaan. En als we de nieuwe kristallen tuin verkennen die door deze gedachte wordt gevormd, ontdekken we dat het hebben van twee gezichtspunten ons niet minder maakt – integendeel, het maakt ons groter. Een klein mens heeft geen ruimte voor wat anderen denken of voelen, maar degene die met twee gezichtspunten kijkt, heeft zijn gezichtsveld verdubbeld – en zijn hart verruimd.

Maar hoe brengen we deze wijsheid in de praktijk? De wereld maakt momenteel een grote omwenteling door; er is oorlog in Europa, en honderdduizenden mensen hebben plotseling hun huizen moeten ontvluchten. Nog veel meer mensen schuilen waar ze maar kunnen, koud, angstig en zonder veel van de eerste levensbehoeften. Huizen zijn verwoest; geliefden zijn van elkaar gescheiden; levens zijn verloren gegaan. Dus, nog afgezien van de oorsprong en de oplossing van het conflict, zaken die over het algemeen buiten ons persoonlijk bereik liggen, kunnen we ons afvragen hoe we de wijsheid van “twee gezichtspunten” op deze situatie kunnen toepassen.

Er is een zeer eenvoudige oefening die we kunnen toepassen. Wat we ook doen, wat we ook meemaken, we kunnen een ogenblik stilstaan bij hen die niet dezelfde kansen hebben. Als we naar de markt gaan om voedsel te kopen, kunnen we denken aan hen wier winkels uit nood zijn geplunderd of verbrijzeld door explosies. Als we op een bankje in het park gaan zitten, kunnen we denken aan hen die zich onder de grond schuilhouden. Als we een douche nemen, kunnen we denken aan degene die geen stromend water heeft. Als we een geliefde ontmoeten, kunnen we denken aan hen van wie vrienden en familie zijn verdwenen, misschien wel voorgoed.

Deze oefening klinkt misschien alsof ze alle kleur uit ons leven zal wegzuigen en ons ellendig zal maken, maar als we ze met het juiste begrip doen, zal ze het tegenovergestelde effect hebben. Het kan ons helpen om meer aanwezig te zijn, om alle zegeningen die we gewoonlijk als vanzelfsprekend beschouwen levendiger te zien en om dankbaarder te zijn. Meer nog, het brengt ons dichter bij de Ene.

Iedereen die wel eens een onbekend kind heeft zien lachen in een speeltuin, heeft de waarheid ervaren dat het geluk van één het geluk van allen is. Op dezelfde manier is de pijn van één kind de pijn van allen, hoewel we vaak proberen dat niet te zien. Door aan anderen te denken terwijl we de zegeningen ervaren die ons eigen leven biedt, komen we dichter bij de realiteit van eenheid, bij één enkele familie – en beginnen we misschien ook na te denken over wat we in praktische zin zouden kunnen doen om het lijden van onze ongeziene broeders en zusters te helpen verlichten – niet alleen in Europa maar over de hele wereld.

Verbondenheid voelen is slechts de eerste stap, maar het is een noodzakelijk begin van de duizendmijlsreis naar het Ene.

Vertaling Kariem Maas