Over maansverduisteringen

In een recente post vertelde Sirkar van Stolk hoe geagiteerd Hazrat Inayat Khan reageerde op een maansverduistering. ( “Ik voelde me beperkt als nooit tevoren en alle inspiratie was verdwenen”, zei Inayat Khan.)  Sirkar van Stolk gaf voor deze reactie ook een mogelijke uitleg. Omdat we leven in een tijd waarin, zoals de Meester zegt, het materialisme voortdurend toeneemt, kan het moeilijk te bevatten zijn hoe ons bewustzijn beïnvloed wordt door iets dat fysiek zo ver van ons verwijderd is als een schaduw die valt op een stuk rots in de ruimte.  Maar dit gebrek aan begrip is precies het gevolg van onze te strikte focus op de materiële kant van de schepping.

Het fysieke vlees van jouw lichaam is niet wat ‘jij’ bent. Het is samengesteld uit zoveel gram koolstof, waterstof, stikstof, kalk enzovoort, in een specifieke verhouding – maar dat ben ‘jij’ niet. Er zijn miljarden mensen in de wereld van wie de chemische samenstelling vrijwel niet te onderscheiden is, en toch is ieders natuur en karakter verschillend. Dus, als ‘jij’ niet een optelsom bent van jouw materie, als jouw bouw niet de totale verklaring is van wie jij bent, zo geldt dat misschien ook voor ons hele milieu. Misschien is ‘de maan’ niet simpelweg een massa steen die wervelt in de ruimte. Of om het om te draaien: misschien is de rots in de ruimte (en alles wat daarmee samenhangt, zoals zijn beweging, plaats, verhouding tot andere hemellichamen enzovoort) slechts een voertuig voor iets dat ongrijpbaarder is, zoals jouw lichaam ook drager is van iets ongrijpbaars en zelfs goddelijks. En dezelfde redenering kunnen we toepassen op de zon; is de zon louter een gloeiende bal van gassen? Of is dat de fysieke vorm die gebruikt wordt door een groter, subtieler bewustzijn?

Zo bezien is de reactie van Hazrat Inayat op de maansverduistering niet zo verrassend. Als we ons ontwikkelen en gevoeliger worden, worden we ons meer bewust van de wisselwerking tussen de ‘geziene en ongeziene’ wezens. En als er voor ons een les zit in deze anekdote is het mogelijk deze: dat we kunnen leren zien dat leven aldoordringend is, en de toestand van het ene individu onvermijdelijk alle individuen beïnvloedt, of we dat nu wel of niet onderkennen.

Dat is de reden waarom we nooit werkelijk gelukkig kunnen zijn als onze broeders en zusters ongelukkig zijn. Ons leven houdt niet op bij onze huid, en evenmin geldt dat voor onze verantwoordelijkheid.

Vertaling Kariem Maas