Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

Voorwaarden 

Een gebed is een manier om vorm te geven aan een ideaal. Hoe hoger het ideaal, hoe moeilijker het te vatten is, maar door de woorden van een gebed draperen we een fijn weefsel rond het etherische en ongrijpbare, en op die manier vangen we een glimp op van Hem die we hopen te ontmoeten.

Dit is zo in elke traditie. Sommige boeddhisten, bijvoorbeeld, bidden: “Mogen alle wezens vrij zijn van pijn… “ Dat is een zeer grootmoedige hoop, die de armen van mededogen zo wijd uitspreidt als de hele schepping, inclusief alle bewustzijn, in welke vorm dan ook. Of, wanneer christenen Moeder Maria vragen voor hen te bidden, nu en in het uur van hun dood, is dat een hoop op een toekomst die niet gebukt gaat onder onze eigen tekortkomingen en overtredingen.

Natuurlijk, als goede leerlingen op het pad, begrijpen we dat het mechanisch herhalen van deze woorden niet veel zal bereiken. Het is belangrijk ze te zeggen met aandacht, met gevoel – vanuit het hart. Maar gebeden lijken op een merkwaardige manier op webpagina’s die we zonder veel zorg doorklikken, in die zin dat ze ergens een knop hebben die we vaak niet opmerken en waarop staat dat er voorwaarden en bepalingen van toepassing zijn.

In het gebed Salat bidden wij dat de Boodschap van God zich wijd en zijd mag verspreiden, waardoor wij allen broeders en zusters worden in één enkele familie. Aangezien God de Vader is, moet het een liefdevolle familie zijn en niet een van de andere soort, dus dit is een zeer aantrekkelijk beeld – om terug te keren naar de onschuld en frisheid van de kindertijd, toen we ons geliefd voelden en de liefde spontaan uit ons hart kwam. Maar als we denken dat het herhalen van het gebed, zelfs met een ernstig verlangen, voldoende zal zijn, als we wachten op de dag dat onze buren plotseling voor onze deur staan, met uitgestrekte armen, en met een liefdevolle glimlach zeggen: “Hallo, buurman, we realiseren ons net – we zijn familie!”, dan kunnen we net zo goed eeuwig wachten. De voorwaarden in dit geval vereisen dat we de buren erkennen als zusters en broeders. Zij kunnen op deze erkenning reageren, of niet – dat is niet onze zaak.

Om de mensheid tot haar wezenlijke eenheid te doen ontwaken, moet zij ergens beginnen, en waar kan dat beter zijn dan in het hart van degene die daarvoor bidt?

Bij deze een experiment – dat mettertijd een gewoonte of een discipline zou kunnen worden – namelijk, om alle mensen in onze omgeving af te gaan, op zoek naar de meest weerzinwekkende, naar degenen van wie we ons het meest verwijderd voelen, die we niet mogen, of, als de gevoelens sterk zijn, die we haten, en om dan tegen onszelf te zeggen: “Ongeacht wat ik voel, dit is mijn broer of mijn zus; deze persoon komt uit dezelfde Goddelijke Bron – die oorsprong is wat zin geeft aan het leven, en dat hebben we gemeen.”

Het is echt niet zo moeilijk, en het klinkt alsof het niet veel voorstelt, maar alleen al deze eenvoudige erkenning kan een diepgaande verandering bespoedigen; eerst in ons eigen innerlijke landschap, en daarna – als God het wil! – in de wereld om ons heen.

Vertaling Kariem Maas