Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

Verspil geen tijd 

Hazrat Inayat Khan zei eens dat wanneer een zanger een concert geeft, er evenveel liederen zijn als er mensen in het publiek zijn. Elke persoon zal het concert horen naar gelang de eigen staat en toestand. Sommigen kunnen aangenaam vermaakt zijn, anderen kunnen onbewogen zijn, terwijl weer anderen het gevoel kunnen hebben dat ze met de engelen mee zweven. Evenzo, als een groot aantal kunstenaars in een atelier bijeenkomt om één bloem te tekenen, zal elke tekening verschillend zijn. Elk oog zal zijn eigen manier van zien hebben, en elke hand zal zijn eigen manier hebben om uit te drukken wat de kunstenaar heeft opgenomen. 

Daarom zal, wanneer we een zin uit de Gayan overdenken, variëren hoe de individuele harten en geesten de gedachte van die zin opvangen, zoals een lichtstraal door kristallen wordt verstrooid, en we kunnen worden beloond met onverwachte vonken en glinsteringen van kleur. Dit was nog niet zo lang geleden het geval toen een groep dit gezegde uit Gayan Talas besprak: “Wie zich bezig houdt met de gedachte ‘Waarom zijn anderen niet wat ze zouden moeten zijn?’ maakt zich vergeefs druk. Maar wie zich bezighoudt met dat hij niet is wat hij zou moeten zijn, heeft gelijk.” 

Er waren natuurlijk opmerkingen over wat de hoofdgedachte van het gezegde zou kunnen worden genoemd, de zinloosheid van pogingen om anderen te hervormen – we weten dat dergelijke pogingen nooit succes hebben, ook al zwichten we vaak toch voor de verleiding. Mensen willen onze bemoeienis niet, net zomin als wij die van hen willen, en anderen controleren leidt alleen maar tot onenigheid. Dus zoals de Boeddha zei: “Waarom datgene doen wat je ongelukkig zal maken?” Als we werkelijk hopen de wereld te hervormen, moeten we bij onszelf beginnen – dan zouden we meer dan genoeg te doen hebben.

Sommigen op de bijeenkomst maakten ook opmerkingen over het effect op onszelf wanneer wij anderen bekritiseren. De gewoonte om kritiek te hebben maakt ons zuur en onaangenaam voor de mensen om ons heen en vermindert ons eigen plezier in de wereld. Onze waarneming wordt afgestemd op het onaangename. Het is niet overdreven te zeggen dat het opslaan van de tekortkomingen van anderen is als het strooien van scherpe stenen op ons eigen pad.

Maar er waren er in de groep die ook een verontrustende urgentie in de zin vonden; het woord “tevergeefs” raakte een gevoelige snaar. We zijn allemaal op spirituele reis vanwege een of ander onbehagen dat ons uit onze sluimer heeft gedwongen. We hebben zeker allemaal wel eens de ervaring gehad dat we midden in de nacht wakker werden, gestoord door het gevoel dat iets onze aandacht nodig had. Onze zoektocht kan begonnen zijn door een ziekte, of een plotseling verlies, of gewoon een groeiend ongemak. Maar wat dan ook, iets deed ons uit bed klimmen en op zoek gaan naar de waarheid, en die impuls om in beweging te komen, dat onbehagen kan nooit ver van de oppervlakte van ons bewustzijn zijn. Wanneer wij deze behoefte verwaarlozen, voelen wij een innerlijke onrust. 

Het spirituele pad leidt naar het enige doel dat die onrust kan verzachten, het enige doel dat enige werkelijke betekenis heeft in ons leven. Als wij ons met iets “tevergeefs” bezighouden, verspillen wij de kostbare kans van het leven, en dat is iets wat wij ons nooit kunnen veroorloven. Zoals het in Gayan Boulas staat, is leven vooruitgang, en ophouden met vooruitgang is dood. De huidige situatie in de wereld laat ons zien – als daar ooit enige twijfel over bestond – dat het leven onvoorspelbaar is. We hebben geen idee hoe lang de draad van ons leven zal zijn, maar als die breekt voordat we ons doel hebben bereikt, wat dan?

Vertaling Kariem Maas