Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

Onze opinies

Een van de kenmerken van de huidige tijd is de manier waarop opiniestormen plotseling kunnen opsteken en over de wereld razen. Net als het extreme weer dat door de opwarming van de aarde wordt veroorzaakt, kunnen vredige luchten zonder waarschuwing donker worden, en golven van harde oordelen slaan in op alles wat hen in de weg staat. Dan, net zo snel, kunnen de winden omkeren en uit een andere hoek waaien. Dit wordt algemeen toegeschreven aan het gebruik van de sociale media, maar hoewel de onderlinge verbondenheid van iedereen, waardoor je standpunt onmiddellijk bijna iedereen op de planeet kan bereiken, deze stormen zeker versterkt, is de veranderlijkheid van de populaire opinie niets nieuws. 

Enige weken geleden bijvoorbeeld, de week voor Pasen, werd Palmzondag gevierd, de dag waarop Jezus triomfantelijk Jeruzalem, de stad van de Vrede, binnenging. Het evangelie vertelt ons dat een gastvrije menigte langs de weg stond, hem op een ezel plaatste, hem loofde en palmbladeren op zijn weg strooide als een teken van eer. Maar nog geen week later, toen Pontius Pilatus de menigte vroeg of hij de traditie van het vrijlaten van een gevangene voor de heilige dagen zou vervullen door Jezus vrij te laten, riep de menigte: “Geef ons Barabbas.” Zij hebben een moordenaar gered en veroordeelden de Meester. 

De uitersten van opinies en hun veranderlijkheid tonen aan dat veel mensen hun eigen individualiteit aanbidden, zonder te weten wie zij zijn. Meningen en redenen zijn meestal uit de tweede hand, ontleend aan de luidste stemmen om ons heen, en dit laat ons ten prooi aan de stormen van dualiteit. Als we iets betrouwbaarders willen vinden, moeten we op zoek naar een betere leraar dan de menigte. 

In het gebed Khatoem horen we: “Open onze harten, opdat wij Uw stem mogen horen die voortdurend van binnenuit komt.” Kunnen we ooit hopen op een betere leraar dan de stem van de Waarheid die voortdurend in ons hart spreekt? De natuur kan ons inspireren, en we kunnen veel baat hebben bij de aanwezigheid van een uitwendige gids, een goeroe of een moersjid, bijvoorbeeld, maar alleen in zoverre dat die gids ons hart wekt, want dat is waar het ware onderricht plaatsvindt.

Als we iets willen leren, moeten we echter naar het schoollokaal komen met de houding van een leerling. Als ons klaslokaal koud en donker is, vol met afval dat we er in de loop der jaren in hebben gegooid, lelijkheid zoals jaloezie, hatelijkheid, wrok en egoïsme, welke waarheid kunnen we daar dan leren? De stem van de Waarheid zou er onhoorbaar zijn, of misschien zouden de lippen wel helemaal verzegeld zijn in zo’n ruimte. Aan de andere kant, als we nederig komen, een vuur ontsteken, en alles opruimen wat we niet aan onze ‘Leraar’ zouden willen laten zien, dan zullen we zeker beloond worden.

In Gayan Boulas vinden we deze twee gezegden: “Waarheid is een goddelijk erfdeel dat in de diepte van elk menselijk hart gevonden wordt.” En: “Het menselijk hart is het huis van de ziel, en van dit huis hangen de troost en de kracht van de ziel af.” De menigte van Jeruzalem spreidde palmbladeren uit voor degene van wie zij dachten dat hij een Leraar was. Wij kunnen proberen onze eigen innerlijke Leraar met evenveel vreugde en toewijding te benaderen, en hopelijk met een meer blijvende oprechtheid.

Vertaling Kariem Maas