Vergeving

In een recent gesprek rees de vraag over het doen van oefeningen wanneer we in een slechte bui zijn – bijvoorbeeld als we boos zijn of op een andere manier verstrikt in de onrust van de wereld. Aan de ene kant veronderstellen we dat onze gebeden en geestelijke oefeningen ons zullen helpen om de wolk die ons omringt te boven te komen, maar aan de andere kant voelen we aarzelingen — we zouden zelfs kunnen zeggen schaamte – om in zo’n toestand voor de Goddelijke Aanwezigheid te verschijnen: ongewassen, en eerlijk gezegd toe aan schone kleren. Dus, wat moeten we doen?

Natuurlijk is het nobel om alleen het beste te willen laten zien aan ons Ideaal, aan onze ‘Geliefde’, maar als we wachten op het perfecte moment, wanneer we ons vredig en geïnspireerd voelen, zouden we wel eens heel zelden kunnen gaan bidden! Bovendien zijn onze bezoeken aan het altaar van het hart bedoeld als genezing, en daar alleen komen als we al opgebeurd zijn is een beetje als wachten tot we gezond zijn voordat we de dokter bezoeken.

Op die momenten dat we ons verstoord voelen, wanneer onze geest en ons hart vol schaduwen en ‘onspiritueel’ lijken, is de beste benadering eenvoudigweg onze toestand toe te geven en het Goddelijke te vragen ons te helpen het los te laten. Fouten en tekortkomingen toegeven is een grote stap op het spirituele pad, en het is door deze les dat de ware wijzen steeds nederiger worden. Het moet echter gepaard gaan met een tweede grote stap, namelijk toestaan dat de fout wordt weggespoeld door de stroom van vergeving, zodat we het leven opnieuw kunnen beginnen. Als we de juiste instelling hebben, ligt die vernieuwing altijd op ons te wachten. Hazrat Inayat Khan citeerde graag een zekere dichter, die schreef: ‘Elk moment nieuw, nieuw, vers, vers!’

Vaak is deze aanvaarding moeilijk voor ons omdat we een ‘ego-belang’ hebben in de woede of wrok of wat het ook is dat aanleiding gaf tot de wolk die het licht verduistert. Daarom moeten wij de les in praktijk brengen die Jezus ons leerde, toen hij zijn volgelingen leerde bidden: vergeef ons onze fouten, zoals ook wij anderen vergeven. Als wij aarzelen om onze beperkingen toe te geven, en om de glimlach en omhelzing van het goddelijke welkom als antwoord te aanvaarden, kan het zijn omdat wij nog steeds aarzelen om de fouten van anderen te vergeven. In dat geval kan het helpen om te bedenken dat in sommige vertalingen het gebed spreekt over ‘schulden’. Een schuld kwijtschelden is een concept dat de materialistische wereld gemakkelijk kan begrijpen – dat we eenvoudigweg onze verwachtingen van anderen loslaten. Daardoor wissen wij de boeken van een rekening die waarschijnlijk toch nooit betaald zou worden, en door deze vrijgevigheid leren wij de inschikkelijkheid van God jegens ons kennen.

Vertaling Kariem Maas