Verder over het wieden van de tuin

In de blog van 6 november (Het wieden van de tuin) die ging over het zorgdragen voor het verlangen tot ontwaken, gebruikten we het beeld van een tuin, en spraken we over het selecteren van de planten die we wensten op te kweken. Tenminste één lezer vond dit nogal confronterend: als we dit beeld willen volgen tot de logische conclusie, dan zouden we huis en haard, werk en familie moeten verlaten, al onze interesses en alle comfort opgeven en als naakte derwishen in de jungle moeten gaan zitten.

Maar metaforen – middelen die vaak gebruikt worden om iets uit te leggen wat niet uit te leggen valt – zijn beperkt, zoals alle constructies, ze zijn niet altijd betrouwbaar als routekaart. Te zeggen dat de impuls om spiritueel te ontwaken een plant is tussen alle andere beschrijft het eigenlijk niet goed. Feitelijk, is deze impuls aanwezig in ALLE planten, en in de aarde en de lucht en de regen. Het is het leven zelf. Maar wat we wel van dit beeld kunnen leren is het volgende: over het algemeen gebruiken we bepaalde gedragingen en oefeningen om ons spirituele leven te helpen groeien. Misschien gaan we eens per week naar een soefi bijeenkomst, of misschien mediteren we elke morgen een paar minuten in de trein, of we herhalen een heilige frase voordat we gaan slapen (als we daar de energie voor hebben). Dat kan allemaal helpen, maar als deze dingen alleen maar een van onze vele verplichtingen zijn, dan hebben we de impuls om te groeien in een wel erg klein hokje gezet en de invloed daarvan op ons leven zal beperkt zijn.

Het is niet nodig om al onze activiteiten op te geven om ‘spiritueel’ te zijn. We hebben het geschenk van het leven op aarde gekregen om alle hoogtes en dieptes te ervaren. Maar de grootste voldoening komt pas als we de spirituele stroom beginnen te herkennen in alles wat we doen. Als ons fietstochtje in het weekend of ons dagelijks werk een gebed wordt, als we het leven kunnen waarderen in een korte flits van de zon en in de schrik van een kind dat zijn ijsje heeft laten vallen, als we een glimp kunnen opvangen van het oneindige achter zowel het aangename als het onaangename, dan kunnen we er zeker van zijn dat de tuin niet alleen groeit en bloeit maar ook vruchten begint te dragen.

Vertaling Irene Lennings