Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

Worstelen met Schaduwen

Aan het slot van een sessie met vragen en antwoorden over het thema harmonie vroeg iemand aan Hazrat Inayat Khan wat we kunnen doen tegen oprukkende legers van ‘Duitsers en Bolsjewieken’. De formulering weerspiegelt natuurlijk de visie van de spreker op een bepaald moment in de geschiedenis, maar op elk moment, op elke plaats, zal er altijd wel een of andere dreiging aan de horizon verschijnen om ons ongemakkelijk te maken. Het antwoord van de Meester, waarvan hij zou willen dat het als het ware door een trompet over de hele wereld zou schallen, luidt: “Strijd met een ander is oorlog, en strijd met jezelf is vrede.” Aangezien iedereen vrede wenst, zouden wij ons kunnen afvragen, waarom wij deze wijze raad niet opvolgen.

Een mogelijke reden is dat deze woorden niet gemakkelijk te begrijpen zijn. Als ik strijd met mijn buurman, bijvoorbeeld, als ik erin slaag al zijn koeien en geiten en kippen te vangen, en ook zijn oogst mee te nemen, dan heb ik gewonnen. Als ik met mezelf vecht, is er geen duidelijk te begrijpen beeld voor de gemiddelde persoon. Het klinkt meer als de beroemde Zen koan over het geluid van één hand die klapt. Een gevecht moet twee partijen hebben, een winnaar en een verliezer, denken we, maar als ik met mijzelf vecht, wie kan dan de winnaar genoemd worden, en wie de verliezer? En als er geen winnaar is, gaat het gevecht dan eeuwig door?

Een andere mogelijke reden waarom we deze strijd niet van ganser harte aangaan, is dat hij op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk klinkt. Als we de gedachte aan het gevecht met onszelf vergelijken met de ontelbare, eindeloos herhaalde sociale boodschappen over het liefhebben van onszelf, dan winnen de sociale media elke keer de populariteitswedstrijd. Wordt ons nu serieus gevraagd om onszelf eeuwig te kwellen om iets te bereiken dat vrede heet? Dat klinkt niet erg vredig.

Maar als we onszelf zorgvuldig bestuderen, zullen we altijd tot de conclusie komen dat de echte onrust niet buiten ons ligt, maar van binnen. Iemand kan alle denkbare materiële gemakken hebben, maar als het hem aan innerlijke harmonie ontbreekt, zal hij geen vrede voelen. Omgekeerd, als iemand innerlijke stilte heeft gevonden, zullen de uiterlijke stormen van de wereld heel weinig betekenen.

En wie tegen elke vorm van geweld is, kan gerust zijn: in de strijd met jezelf wordt geen bloed vergoten, want in werkelijkheid vecht je slechts met een schaduw, met een illusie die ons klein houdt. Zodra we inzien dat de afscheiding, de dualiteit, waarop het ego zijn koninkrijk heeft gebouwd, slechts een droom is, ontwaken we in een eindeloze oceaan van vrede waartoe we behoren, en die aan ons toebehoort. Zoals in Gayan Boulas staat: “Wanneer de mens de ultieme waarheid aanraakt, realiseert hij zich dat er niets is wat niet in hemzelf is.”

Vertaling Kariem Maas