Uitzicht vanaf Ilaló

De hellingen van Ilaló, met uitzicht op Quito, zijn weer smaragdgroen na een lang en droog seizoen, en het uitzicht vanuit Nur Lomas Alto opent hart en geest. De piepkleine boompjes die hoopvol waren geplant (acacia, walnoot en mirte) hebben de willekeurige aanvallen van loslopende koeien en de ongenadige droogte overleefd. Dat was grotendeels te danken aan een ingenieus systeem van wateropslag waarbij gebruik werd gemaakt van plastic vaten en de toewijding van mensen die regelmatig honderden liters water de heuvel af sjouwden. Nu is de grond omheind, zodat de koeien niet langer een gevaar vormen en er zijn plannen om een waterreservoir te installeren dat zo nu en dan gevuld kan worden door een watertankwagen.

De avocadoboom die er eerder uitzag als een eenzame wees met treurige zwarte bladeren, lijkt te hebben gereageerd op de gebeden en de liefde die de groep over het land heeft uitgestort. Op deze foto zie je dat de boom nieuwe bladeren heeft gekregen en er zijn avocado pitten alom – misschien wel het begin van nieuwe bomen.

Het bereiken van Nur Lomas Alto in het regenseizoen is nog steeds  verstoppertje spelen met de wolken, omdat de regen de zandweg er naartoe glibberig en gevaarlijk maakt – zo glad als zeep, zegt de lokale bevolking. Dat kan zelfs een auto met vierwielaandrijving niet behappen. Maar tussen de buien door, wordt er gewerkt aan een stenen verharding van de weg zodat die in alle weersomstandigheden begaanbaar is. Het werk wordt gedaan door lokale ondernemers. Don Roberto, de baas, begon zijn onderneming toen hij 12 jaar oud was. Op zijn advies werd gekozen voor vulkanische stenen. Daar slijten de banden harder van, maar zulke stenen geven een betere grip.

Voor mensen die er niet bekend mee zijn is het bestraten van de weg haast een wonder. Uit een stapel ruwe stenen, waarvan er geen enkele duidelijk glad is, pakt de wegarbeider de ene na de andere steen, tikt die achteloos op z’n plaats en maakt zo een opmerkelijk vlakke bestrating. Als alle stenen op hun plaats liggen wordt het pad aangedrukt door een zware machine en zo blijft het pad tientallen jaren lang goed begaanbaar.

Terwijl het pad voor onze ogen groeit, merkt een van de bezoekers op: “Een steen per keer, net als het spirituele werk.”

Vertaling Irene Lennings