Er is geen gesproken Nederlandse versie van deze podcast, maar hier is de vertaling te lezen.

De behandeling van de ziekte

In Glasgow is kort geleden een hoogst urgente bijeenkomst geweest om de klimaatverandering te beperken. De noodzaak is groot, want we ervaren nu al rampzalige veranderingen in weerpatronen, en er is een reële mogelijkheid dat sommige delen van de wereld onbewoonbaar zullen worden. Sommige eilandstaten zouden eenvoudigweg kunnen verdwijnen, en miljoenen mensen zouden van hun traditionele woonplaats kunnen worden verdreven. Zoals zo vaak het geval is wanneer zich een noodsituatie voordoet, zijn het de armsten die het meest te lijden zullen krijgen. Op de conferentie is onderhandeld over praktische maatregelen, zoals het beperken van de uitstoot van kooldioxide en methaan, maar in medische termen zou men dit kunnen omschrijven als symptoombestrijding, zonder dat de ziekte is aangepakt.

Als een patiënt in het ziekenhuis aankomt met een overdosis drugs, moeten de eerste maatregelen uiteraard gericht zijn op het tegengaan van de effecten van de stof – op het bestrijden van de symptomen die het leven van de patiënt bedreigen. Maar als er geen aandacht wordt besteed aan de ziekte die tot de overdosis heeft geleid – de ziekte van de psyche of van de ziel – zal die persoon hoogstwaarschijnlijk van de ene ramp in de andere terecht komen en nooit echt gezond worden.

Als we verder kijken dan de symptomen van klimaatverandering, wat is dan de ziekte van de wereld? Een soefi zou kunnen zeggen dat het het gebrek is aan een heilig ideaal.

Er zijn nog sporen van oude culturen over de hele wereld die de hele schepping als heilig beschouwen – die vinden dat de aarde, de hemel, de wateren en alle levende wezens respect verdienen vanwege hun heilige oorsprong. Het was ooit een universeel ideaal, hoewel de uitdrukking van het ideaal natuurlijk varieerde van streek tot streek, net zoals de manier van koken varieert naar gelang van de ingrediënten die beschikbaar zijn.

In Gayan Boulas merkte Hazrat Inayat Khan op: “De huidige geest van de mensheid heeft commercialisme als zijn kroon en materialisme als zijn troon.” In een dergelijke geest is geen plaats voor het spirituele – een werkelijk paradoxale en zelfvernietigende toestand. Het godsideaal is voor veel mensen als een antiek begrip geworden, ouderwets en achterhaald, en niet langer nuttig geacht in onze zogenaamd verbeterde en moderne samenleving. De algemene houding is nu dat ‘god’ geen verband houdt met het echte leven. Maar God is leven, en een dergelijke opvatting verbergt de waarheid voor onze eigen ogen.

In de derde van de Soefi-gedachten kunnen we lezen: “Er is één Heilig Boek, het heilige manuscript van de natuur, dat waarlijk alle lezers verlicht.” Daarom, hoe meer we de natuur bestuderen – en dan niet alleen de bossen en de bergen en de zeeën, maar ook onze eigen natuur – des te meer zullen we een glimp gaan opvangen van de goddelijke impuls en het heilige kunstenaarschap dat dit alles tot stand heeft gebracht. Gaande die studie zal ons goddelijk ideaal groeien, en naarmate dat groeit, zal onze studie van de natuur steeds meer verhelderen. Uiteindelijk zullen we misschien gaan begrijpen dat het godsideaal geen verzonnen fictie is, maar ook deel uitmaakt van de schepping. Het is een natuurlijk fenomeen om naar boven te reiken; elke zuigeling doet het, en wij zouden dat tot een levend deel van ons leven moeten maken.

Zoals in Gayan Chalas staat: “Het Godsideaal is de bloem van de schepping, en de verwerkelijking van de waarheid is haar geur.”

Vertaling Kariem Maas