Wat betekent het om perfect te zijn?

We verspillen dingen, we vergeten onze wachtwoorden, we missen de verjaardagen van vrienden en familie, misschien typen we consequent bepaalde woorden verkeerd. Maar zoals Hazrat Inayat Khan meer dan eens aangaf, zeggen de geschriften ons: “Wees volmaakt, zoals je Vader in de hemel.” Is dat mogelijk? Wat betekent dat?

Vanaf de kindertijd begint ieder van ons aan een lange training, vaak onder de voogdij van onze ouders, maar ook anderen begeleiden ons, en onvermijdelijk is het een proces waarin onze daden, onze woorden en zelfs onze gedachten en gevoelens worden gecorrigeerd. “Nee, niet zo – maar zo. Probeer het nog eens.” Zo verwerven we vaardigheden en manieren om met de wereld om te gaan, die ons leven vormgeven. Maar we krijgen ook sterk de indruk dat hoe we ook onze best doen, we nooit ver genoeg komen: onze greep schiet tekort om perfect te zijn. Als we ook maar een beetje eerlijk zijn, zullen we zeggen: “Nee, ik ben niet perfect, en ik denk niet dat ik dat ooit zal zijn.”

Aan de andere kant willen we toch steeds hogerop komen. We lijken een inherent verlangen te hebben om omhoog te reiken; baby’s trekken zichzelf enthousiast steeds weer omhoog; het menselijk ras stuurt, ondanks de verwarring en sombere chaos hier op aarde, ontdekkingsreizigers naar de maan. En in het gebed Salat, waarbij we de Geest van Leiding aanspreken als de Boodschapper, Christus, Nabi en Rasul van God, zeggen we: “Gij, wiens hart voortdurend opwaarts reikt.” Deze idealisering van volmaaktheid is zo sterk in ons aanwezig dat het wel in onze natuur moet zitten. We kunnen niet verlangen naar wat ons onbekend is. Maar hoe gaan we van droom naar werkelijkheid?

Als we ons menselijk standpunt even opzij zetten en nadenken over volmaaktheid, zullen we ons realiseren dat volmaaktheid niet beperkt kan zijn; volmaaktheid met een grens of limiet, volmaaktheid die eindigt, is onvolmaakt. Daarom moet perfectie ‘alomtegenwoordig, alles doordringend’ zijn, en als dat zo is, dan zijn we nooit gescheiden van perfectie. Het is met ons en in ons, altijd. We zien dat volmaakte niet omdat we zo opgaan in het onvolmaakte, het beperkte. Maar als we even ons eigen gezichtspunt zouden verliezen, zouden we een visioen kunnen krijgen van het oneindige, dat zowel volmaakt als eeuwig is.Volmaakt zijn ‘zoals onze Vader in de hemel’ betekent niet vrij zijn van menselijke fouten, maar loskomen van ons eigen beperkte gezichtspunt. Als wij er niet meer zijn, dan verdwijnen de beperkingen. Zo vinden we dit in Gayan Boulas: “Om de goddelijke volmaaktheid te realiseren, moet de mens zijn onvolmaakte zelf verliezen.”

Vertaling Kariem Maas